Wypadanie macicy, czyli zaburzenia statyki narządu rodnego, to częsta i krępująca przypadłość, na którą cierpi wiele kobiet po menopauzie i w wieku rozrodczym. Podejrzenie tego schorzenia wymaga konsultacji ginekologicznej i odpowiedniego leczenia.
Wypadanie macicy – przyczyny objawy i sposoby leczenia
Za prawidłowe ułożenie macicy i pochwy odpowiadają mięśnie dna miednicy, tzw. mięśnie Kegla, stanowiące aparat podporowy kobiecych organów. Wypadanie macicy jest najczęściej spowodowane zwiotczeniem i rozciągnięciem tych mięśni na skutek ciąży lub porodu. Przypadłość ta dotyczy najczęściej kobiet, które rodziły naturalnie duże dzieci. U nieródek problem wypadania lub obniżenia macicy to zjawisko marginalne, uwarunkowane genetycznie.
W przypadku nieznacznego obniżenia narządów, kobieta może nawet nie zauważyć objawów. Dzięki rutynowym kontrolom ginekologicznym, dolegliwość może być zdiagnozowana i wyeliminowana poprzez ćwiczenie mięśni Kegla, czy zastosowanie terapii hormonalnej. Nieleczone obniżenie narządów może przeistoczyć się w fazę ostateczną, tj. wypadanie macicy. Pacjentki, których dotyka ten problem obserwują u siebie szereg nieprzyjemnych dolegliwości. Najczęstsze z nich to wrażenie obecności ciała obcego przy wejściu do pochwy, bolesne stosunki seksualne, bóle dolnego odcinka kręgosłupa, czy uczucie nacisku w miednicy. Często występuje także krwawienie z dróg rodnych oraz dochodzi do nawracających infekcji pęcherza moczowego.
Wypadanie macicy, zależnie od stopnia zaawansowania, może być leczone nieoperacyjnie lub operacyjnie. Nieoperacyjne sposoby leczenia obejmują obniżenie masy ciała, ponieważ nadwaga sprzyja występowaniu dolegliwości, a także unikanie dźwigania, zastosowanie hormonalnej terapii zastępczej estrogenami, regularne ćwiczenie mięśni dna miednicy, czy też założenie specjalnego silikonowego krążka podtrzymującego macicę, tzw. Pessara. W przypadku niepowodzenia dostępnego leczenia nieoperacyjnego, lekarz ginekolog może zadecydować o przeprowadzeniu operacji.
