Ciąża jest szczególnym czasem dla kobiety. Zmienia się cała gospodarka hormonalna, wygląd zewnętrzny, a także potrzeby żywieniowe. W całym okresie oczekiwania na upragnione potomstwo należy szczególnie dbać o zdrowie. Kobiety, które regularnie odwiedzają lekarza – ginekologa doskonale wiedzą, że zleca on mnóstwo badań. Ich rodzaj zależy od trymestru ciąży, samopoczucia pacjentki, a także pojawiających się, niepokojących objawów. Ponadto istnieje odgórnie ustalony kalendarz badań dla ciężarnych, których zadaniem jest utrzymanie w pełnym zdrowiu mamy oraz rozwijającego się maluszka. Ponadto mają one na celu wykrywanie ewentualnych nieprawidłowości i ich eliminacja lub zapobieganie skutkom.
Do podstawowych badań, jakie musi wykonać przyszła mama należą m.in. morfologia, grupa krwi, Rh oraz przeciwciała odpornościowe, cytologia, stężenie glukozy we krwi, badania w kierunku kiły, toksoplazmozy, HIV, HCV oraz różyczki, a także analiza moczu. To ostatnie badanie jest niezwykle istotne i wykonuje się je co najmniej raz w miesiącu przez całą ciążę.
Zapytacie: badanie moczu w ciąży – po co jest to badanie i co oznaczają wyniki? Otóż lekarz zwraca szczególnie uwagę na trzy parametry. Pierwszy z nich to cukier. Jego obecność może świadczyć o cukrzycy. W wypadku nawet niewielkiej ilości cukru w moczu należy wykonać test obciążenia glukozą w celu sprawdzenia, czy nie pojawiła się cukrzyca. Kolejnym bardzo ważnym parametrem jest zawartość białka. U zdrowej osoby nie będzie go w ogóle. Natomiast białkomocz może być spowodowany infekcją, chorobą nerek, a także zatruciem ciążowym. Jest to niezwykle groźne schorzenie, zagrażające zarówno życiu matki, jak i dziecka. Uwagę lekarza zwróci również zwiększona liczba leukocytów, która świadczy o zakażeniu układu moczowego. Tego typu infekcja może być szczególnie niebezpieczna, ponieważ dość często przebiega bezobjawowo. Nieleczona stanowi zagrożenie dla prawidłowego przebiegu ciąży. W związku z tym badania moczu powinny być przeprowadzane regularnie w celu wykluczenia oraz leczenia groźnych chorób.

Zespół jelita drażliwego, który znany jest również pod nazwą IBS to jedna z powszechniejszych chorób w dzisiejszych czasach. Jest to schorzenie atakujące zarówno jelito cienkie, jak i grube. Charakteryzuje się przewlekłością, rzadko bywa poważnym zagrożeniem dla ludzkiego zdrowia, choć na co dzień często daje się chorym we znaki. Według przeprowadzonych badań, na zespół jelita drażliwego cierpieć może nawet do 20 procent dorosłych ludzi. Zdecydowanie bardziej narażone na zachorowanie są jednak kobiety. IBS jest schorzeniem specyficznym, ponieważ niezwykle trudnym do zdiagnozowania. Do każdego przypadku lekarz powinien podchodzić indywidualnie, ponieważ powody jego występowania zależą od indywidualnej charakterystyki organizmu danego pacjenta. Jedno jest pewne – znacznie bardziej podatni na zapadnięcie na tę chorobę są ci, którzy przeszli wcześniej biegunkę infekcyjną. Pośrednią przyczyną występowania IBS są również problemy natury psychicznej. Pojawiające się lęki oraz depresje sprzyjają rozwojowi tego rodzaju schorzeń.
Zespół jelita drażliwego – jakie są objawy nerwicy jelit? Występuje kilka charakterystycznych objawów, które ułatwiają rozpoznanie IBS. O tej chorobie świadczy przede wszystkim ich regularne występowanie. Do podstawowych objawów zespołu jelita drażliwego należy zaliczyć takie objawy jak biegunki oraz naprzemiennie występujące zaparcia. Towarzyszą temu skurcze oraz silne bóle brzucha. Są one szczególnie obecne zaraz po spożyciu pewnych produktów. U chorego w tym czasie występują też wzdęcia oraz notoryczne uczucie przepełnienia.
Leczenie zespołu jelita drażliwego nie należy do najłatwiejszych, ponieważ schorzenie to nie posiada konkretnego miejsca, źródła powstawania dolegliwości. Chory powinien dokładnie przeanalizować, w jakich sytuacjach choroba daje o sobie znać i podjąć działania profilaktyczne, by ich skutecznie uniknąć. Bardzo ważne jest to, by unikać sytuacji stresowych, które w dużej mierze potęgują działanie objawów IBS. Pozytywne podejście do życia może się okazać kluczem do ograniczenia skutków tej przypadłości.

Tran to niewątpliwie ten specyfik, który warto w określonych okresach roku zażywać. Zresztą sporo osób to robi. Pochylmy się zatem nad tym tematem i zastanówmy się nad nim. Tran – jakie ma właściwości i dlaczego warto go stosować? Otóż, kilkadziesiąt lat temu tak naprawdę poznano lecznicze właściwości tranu i od tego czasu na dobre ten specyfik zadomowił się w naszych domowych apteczkach. Przede wszystkim odkryto wówczas, że tran charakteryzuje się wysoką zawartością nienasyconych kwasów tłuszczowych oraz witamin A i D. Ten fakt z kolei wpływa na dobrą na pracę mózgu i wzmacnia odporność organizmu w okresie zachorowań, czyli jesienią i zimą. Otrzymuje się go ze świeżej wątroby dorsza atlantyckiego lub innych ryb z rodziny dorszowatych. Tajemnica tranu tkwi przede wszystkim w unikalnej wręcz kompozycji nienasyconych kwasów tłuszczowych z grupy omega-3 i omega-6 oraz wspomnianych już wyżej witamin A i D. A te są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu, zwłaszcza w okresie wzrostu. Warto przy okazji wspomnieć o tym, że mianem „tran” przywykliśmy określać oleje, które pozyskuje się z wątroby również innych gatunków ryb, np. rekina, ale to pewnego rodzaju nadużycie, bo nazwa ta zarezerwowana jest li tylko dla oleju pozyskanego z wątroby ryb należących do gatunku dorszowatych. Warto o tym pamiętać, żeby nie dać się nabić w przysłowiową butelkę. We współczesnym świecie można wszystko sprzedać, bo reklama robi swoje, więc tym bardziej miejmy świadomość tego, co kupujemy.
Na koniec powiedzmy jeszcze, kto powinien przyjmować tran. Otóż, mogą to robić wszyscy, a szczególnie osoby, które mają zwiększone zapotrzebowanie na ten specyfik. A kto to taki? To na pewno dzieci i młodzież w okresie intensywnego wzrostu, czyli w fazie dojrzewania, osoby osłabione, osoby w podeszłym wieku, chore i pozostające w okresie rekonwalescencji. Tran przyda się również tym wszystkim, którzy żyją w permanentnym stresie czy też nadużywają alkoholu lub palą papierosy. W przypadku tych ostatnich najlepszym wyjściem byłoby jednak rzucenie owych zgubnych nałogów, bo nadejdzie taki moment, że nawet tran im nie pomoże. Jak widać temat: Tran – jakie ma właściwości i dlaczego warto go stosować? warto zgłębić.

Dieta 1000 kalorii od wielu lat uważana jest za jedną z najlepszych diet świata. I słusznie, bo przynosi świetne efekty. Jedyną wadą tej diety jest konieczność liczenia kalorii i ułożenia jadłospisu.
Dieta 1000 kalorii – jak ułożyć jadłospis?
Wbrew pozorom jest to bardzo proste. Pierwszym krokiem, który należy podjąć, jeśli chcemy odchudzać się zdrowo, jest skorzystanie z kalkulatora wartości odżywczych, aby sprawdzić ile białka, węglowodanów i tłuszczów powinniśmy spożywać. Tego typu kalkulatory bez problemu można znaleźć w internecie.
Będąc na diecie 1000 kalorii powinniśmy spożywać pięć niewielkich, ale dobrze zbilansowanych posiłków dziennie. Dzięki temu pozbędziemy się uczucia głodu, z którym kojarzy nam się dieta. Co tak właściwie można jeść na tej diecie? Wszystko! I to jest piękne. Oczywiście nie polecamy spożywania 1000 kalorii w postaci pięciu batoników co trzy godziny – w ten sposób zafundujesz sobie ciągłe wahania poziomu cukru we krwi i dalej będziesz głodna.
Jak ułożyć dobry jadłospis? Zakładając, że do „wykorzystania” masz 1000 kalorii, które powinny być rozłożone na 5 posiłków, można byłoby na każdy z nich przeznaczyć 200 kalorii. Nie jest to właściwe podejście. Dietetycy zalecają, aby wartości kaloryczne poszczególnych posiłków były zróżnicowane. Na śniadanie powinnaś przeznaczyć około 250 kalorii – tyle ile zwiera kromka chleba razowego z jajecznicą z dwóch jaj oraz pomidorem. Wcale nie brzmi jak głodówka prawda?
Drugie śniadanie nie musi być bardzo obfite – wystarczy na nie przeznaczyć około stu kalorii – tu polecamy owoce: banany, jabłka czy gruszki. Na obiad powinnaś przeznaczyć około 350 kalorii – wbrew pozorom to wcale nie jest mało. Szybki obiad w postaci piersi z kurczaka z kaszą oraz warzywami na pewno zabije uczucie głodu. Podwieczorek powinien być mniej kaloryczny – również około 100 kalorii. Na kolację powinnaś zjeść około 200 kalorii. Stosując ten prosty schemat można ułożyć dostosowany do własnych potrzeb jadłospis, składający się z produktów, które lubisz i znasz.

Kreatynina należy do grupy organicznych związków chemicznych, które powstają w naszym organizmie w wyniku metabolizmu. Oznaczenie stężenia kreatyniny we krwi jest jednym z podstawowych badań biochemicznych pozwalających ocenić pracę nerek.

Prawidłowy poziom kreatyniny

Prawidłowy poziom kreatyniny waha się w granicach 53-115 µmol/l. Uzależniony jest on nie tylko od wieku, czy wagi, ale też od zdolności organizmu do jej produkcji i wydalania. Kiedy pozostaje w granicach, nerki prawdopodobnie funkcjonują prawidłowo, ale jeśli jest zawyżony lub poniżej normy, wówczas powinniśmy przeprowadzić dodatkowe badania w celu identyfikacji problemu.

Normy kreatyniny we krwi – jak interpretować wyniki?

Podwyższony poziom kreatyniny powinien zawsze wzbudzić naszą czujność. Niekiedy jest on wynikiem wzmożonej aktywności fizycznej lub przyjmowania leków przeciwbólowych czy antybiotyków. Jeśli jednak w ostatnim czasie nie byliśmy bardziej aktywni i żadnych leków nie przyjmowaliśmy, wówczas może świadczyć to o poważnych chorobach. Tą najpoważniejszą jest oczywiście niewydolność nerek, która nieleczona może doprowadzić do poważnego zagrożenia stanu naszego zdrowia. Inną przyczyną podwyższonej normy jest też zatrucie organizmu.

Również poziom kreatyniny poniżej przyjętej normy może być sygnałem, że w naszym organizmie dzieje się coś niedobrego. Najmniej niepokojącą przyczyną takiego stanu jest reakcja organizmu na przyjmowanie leków steroidowych. Leki przeciwalergiczne, czy przeciwzapalne na sterydach mogą bowiem przełożyć się na jej mniejszą produkcję. Do przyczyn poważniejszych zaliczamy natomiast: chorobę wątroby, czy zanik mięśni. Ale i to jeszcze niepełna ich lista. Na niski poziom kreatyniny wpływ może mieć bowiem również restrykcyjna dieta czy ciąża.

Ponieważ nieprawidłowy poziom kreatyniny może być związany z poważnymi schorzeniami, czy chorobami, nigdy nie należy go lekceważyć. Badanie zawsze należy powtórzyć w krótkim odstępie, aby potwierdzić, czy poprzedni wynik był prawidłowy i czy nasz stan się poprawia.

Czy nadmierne pocenie może być objawem chorobowym? Kto mógłby ten problem zdiagnozować? Odpowiedzi na tego rodzaju pytania poszukuje wbrew pozorom sporo osób, bo problem pocenia wcale nie jest taki odosobniony. Pochylmy się zatem nad tym tematem, żeby nieco zgłębić temat.
Czy nadmierne pocenie może być objawem chorobowym? Oczywiście, że tak i niech to stwierdzenie każdy z nas niech weźmie sobie do serca. Prawdę mówiąc, każdy objaw, jaki tylko pojawia się w naszym organizmie powinien od razu zmobilizować nas do pójścia do lekarza, bo nigdy nie wiadomo, co dzieje się z naszym zdrowiem. Nadmierne pocenie często jest symptomem rozwijającej się cukrzycy typu 2. Wiele osób to bagatelizuje, tłumacząc to sobie w bardzo różny sposób, a mało kto idzie z tym problemem od razu do lekarza. Nie trzeba nikomu jakoś specjalne tłumaczyć, że im wcześniej zdiagnozowana cukrzyca, tym większe szanse dla pacjenta na podjęcie właściwego leczenia i tym samym na w miarę normalne życie. W każdej chorobie ważne jest bowiem to, żeby wcześnie ją zdiagnozować, a później zastosować takie leczenie, które pozwoli na dobrą jakość życia, pomimo schorzenia. W przypadku cukrzycy jest to jak najbardziej możliwe. Nawet jeśli chory musi aplikować sobie insulinę, to w obecnej dobie nie ma z tym najmniejszego problemu, bo nie trzeba już używać przy tym klasycznych strzykawek, jak przed laty, ale pacjent ma do dyspozycji insulinę w tzw. penach i w zasadzie można używać ich wszędzie i o każdej porze. To prawdziwa rewolucja, niejedyna zresztą w obszarze medycyny w ostatnich latch.
Ale wróćmy do zasadniczego tematu niniejszego artykułu, wszak miała być mowa o tym, czy nadmierne pocenie może być objawem chorobowym? Jak wykazaliśmy powyżej, może tak być i tak jest w wielu przypadkach. Cukrzyca to jedna choroba, której sygnałem jest nadmierne pocenie, ale do tego dochodzą jeszcze inne: otyłość, nadczynność tarczycy, nie mówiąc już o przeziębieniach i gorączce, ale nie zawsze. Otóż, nadmiernie poci się młodzież w okresie dojrzewania. Przez jakiś czas ta przypadłość też niektórym młodym ludziom towarzyszy i trzeba to przetrwać.

Każda z nas chciałaby być piękna i tak się czuć. Dbamy o siebie jak możemy, odwiedzamy fryzjera, kosmetyczkę. Wygląd zewnętrzny dla wielu kobiet jest bardzo ważny.
Jednak czy tylko wygląd zewnętrzny się liczy? A co z naszym „środkiem”? Kiedy ostatnio robiłaś sobie badania?
Zdecydowanie łatwiej o nie kobietom, które pracują u kogoś, ponieważ pracodawca ma obowiązek wysyłania pracownika na badania okresowe. Gorzej z kobietami, które prowadzą własną działalność. Tutaj często nie ma czasu na wizyty u lekarzy czy w laboratorium.
Niestety jeszcze gorzej jest jeśli chodzi o wizyty u ginekologa. Obecnie świadomość kobiet odnośnie kontroli i takich badań jak cytologia czy mammografia jest coraz większa, to jednak i tak trudno się zebrać, tym bardziej, że wizyta do najprzyjemniejszych nie należy.
W pewnym wieku mamy darmowe badania czy to mammografia, czy cytologia. Tak jak w przypadku mammografii wszystko wiemy od razu, tak na wynik cytologii musimy trochę poczekać. No właśnie i jak już ten wynik poznamy to co dalej. Jeśli wszystko jest w porządku to pozostaje nam za jakiś czas znowu pokazać się na kontroli. Jeśli jednak nie jest? No właśnie, czy nieprawidłowy wynik cytologii musi oznaczać chorobę?
Przede wszystkim ważne jest aby badać się regularnie. Ten ginekolog nie taki straszny i nie ma się czego bać, trzeba być tylko systematycznym.
Jeśli okaże się, że wynik naszego badania jest nieprawidłowy lub wzbudzi niepokój lekarza na pewno się z nami skontaktuje i zaprosi na ponowną wizytę. Wtedy na pewno pacjentka wszystkiego się dowie, lekarz przeprowadzi jeszcze dokładniejszy wywiad, zleci dodatkowe badania. Nie ma co od razu wpadać w panikę. Tylko spokój może nas uratować.
Należy też pamiętać aby mieć zaufanie do swojego lekarza. Jeśli w jakikolwiek sposób n nam nie odpowiada trzeba poszukać kogoś kto poświęci nam swój czas, wszystko dokładnie wytłumaczy i nie będzie pospieszał. Lekarz powinien być osobą, przed którą kobieta nie będzie bała się otworzyć i całkowicie mu zaufa, bo lekarz jest dla nas, chce nam pomóc i na pewno to zrobi. Dajmy mu działać.

Ciąża to czas, kiedy przyszłe mamy promienieją i z radością oczekują pojawienia się na świecie maluszka. Jednak nie zawsze wygląda to tak różowo. Wiele przyszłych mam boryka się ze złym samopoczuciem, szczególnie w ostatnich tygodniach ciąży. Lista dolegliwości, która dotyka kobiety w stanie błogosławionym, jest naprawdę długa. Jakie są najczęstsze ciążowe dolegliwości?

Większość przyszłych mam ma problem z bólami brzucha. Prowadzą one do wielu zmartwień, są jednak zupełnie normalne. Może powodować je rosnąca macica. Pod koniec ciąży większość przyszłych mam boryka się ze skurczami przepowiadającymi. Są one wyjątkowo dezorientujące i przyszłe mamy często mylą je z tymi porodowymi. Bywają również bardzo bolesne. Jednak skurcze przepowiadające łatwo odróżnić od porodowych, są nieregularne i mijają po czasie. Sporo mam mierzy się również z problemem rwy kulszowej. W tym wypadku warto wyszukać ćwiczenia na rwę kulszową. Zgaga to również częsta dolegliwość w czasie ciąży. Macica w zaawansowanej ciąży sięga naprawdę wysoko i uciska żołądek. Na zgagę najlepiej spożyć szklankę mleka, która powinna załagodzić problem. Częstą dolegliwością ciążową są również bóle pleców. Są wyjątkowo uciążliwe, szczególnie pod koniec ciąży. Mogę utrudniać przyszłym mamom zapadnięcie w sen. W takim wypadku warto poprosić partnera o kojący masaż. Większość przyszłych mam odczuwa również wyjątkowo silne zmęczenia. Pod koniec ciąży może być to nawet oznaka zbliżającego się porodu. Organizm magazynuje siły przed porodem. Nie jest to jednak jednoznaczna wskazówka. Każda kobieta jest inna i przechodzi ciąże w zupełnie inny sposób.

Wymioty, bóle brzucha czy pleców. To tylko kilka dolegliwości, jakie mogę spotkać cię w ciąży. Są one zupełnie normalne i nie są powodem do niepokoju. Przyszłe mamy wyraźnie obserwują swoje ciało i są wyczulone na wszystkie drobne zmiany. Sam ból brzucha nie jest powodem do paniki. Jeśli natomiast towarzyszy mu plamienie powinniśmy natychmiast udać się do lekarza. Krwawienie nie jest normalną dolegliwością ciążową.

Chyba nie ma na świecie osoby, która choć raz nie doświadczyłaby zawrotów głowy. Zazwyczaj nic sobie z nich nie robimy- myślimy, że przydarzyły się nam dlatego, że dawno nic nie jadłyśmy, że brakuje nam witamin czy nie zadbałyśmy o odpowiednie nawodnienie organizmu. Co ciekawe zawroty głowy stanowią około pięć procent wszystkich wizyt u lekarzy różnych specjalności.
Zawroty głowy występują znacznie częściej u osób starszych, zwłaszcza po 65 roku życia. Według definicji zawroty głowy to wrażenie ruchu kołowego otoczenia lub własnego ciała. A podczas ich odczuwania dana osoba może doświadczać nudności lub nawet wymiotów. Młodzi ludzie także mogą doświadczyć zawrotów głowy, na przykład w związku z wypiciem zbyt dużej dawki alkoholu bądź w związku z nagłą zmianą pozycji- na przykład po gwałtownym wstaniu z krzesła. Osoby starsze cierpiące na zawroty głowy powinny czym prędzej zgłosić się do lekarza, gdyż podłoże tej dolegliwości w ich przypadku może być znacznie poważniejsze.
Podłoże wszystkich zawrotów głowy może mieć charakter neurologiczny, psychogenny czy laryngologiczny. Głównym podłożem zawrotów głowy u dorosłych jest przede wszystkim uszkodzenie narządu przedsionkowego w uchu wewnętrznym. Co ciekawe- uszkodzenia te występujące po jednej stronie ciała człowieka dają efekt objawiający się jako zawroty głowy. Jeśli uszkodzenia struktur układu nerwowego odpowiedzialnych za utrzymanie równowagi występują obustronnie- zawroty głowy nie występują.
Warto też wspomnieć o innych przyczynach powodujących występowanie zawrotów głowy u osób w różnym wieku- będą to na przykład nowotwór występujący w obrębie ucha wewnętrznego, niedokrwienie błędnika, powikłania po grypie i innych chorobach, zapalenie części przedsionkowej nerwu VIII, czy choroba lokomocyjna.
Zawrotów głowy nie wolno lekceważyć, nieważne na jakim etapie naszego życia ich doświadczamy. Wbrew pozorom mogą się okazać bardzo niebezpieczne i nie leczone prowadzić do szeregu ciężkich chorób lub nawet śmierci. Nie bójmy się lekarzy, tylko korzystajmy z ich pomocy.